Η ιστορία μιας φανέλας...

Αρχές φθινοπώρου 1994... Μια παρέα φίλων, συναδέλφων και γνωστών, εραστών της πορτοκαλί θεάς (η αλήθεια είναι χωρίς πολλές περγαμηνές), μόλις έχει επιστρέψει από τις καλοκαιρινές διακοπές... Είναι όλοι γύρω στα 25+ και μόλις έχουν συνειδητοποιήσει ότι το μπάσκετ σε επίπεδο σωματείου τέλειωσε για αυτούς πριν καλά- καλά αρχίσει... Από την άλλη, τα κλασσικά μονά φαίνονται ανούσια και βαρετά για να μπορέσουν να υποδεχτούν και να υποστηρίξουν την αγάπη της παρέας για το μπάσκετ... Κάποιος ρίχνει την πληροφορία ότι υπάρχει ένα πρωτάθλημα που διοργανώνει το ΕΚΑ για εργαζόμενους και όπου είναι δυνατό να συνεχιστεί ο μπασκετικός τους βίος... Επικρατεί ενθουσιασμός και σε λίγες εβδομάδες η παρέα πατάει παρκέ (ή μάλλον πλαστικό, μια και η πρώτη έδρα τους ήταν "παλαιάς κοπής")... Αυτό που τώρα ξέρετε ως Erial Music Basketball Team μόλις είχε γεννηθεί!

Η ανάρτηση αυτή έχει ως σκοπό μέσα από τις φανέλες που φόρεσε η ομάδα να παρουσιάσει την ιστορία και τη φιλοσοφία της, και μέσα από αυτή τη διαδικασία να αναδείξει και τα ειδικά χαρακτηριστικά αυτού που ονομάζουμε "εργασιακό μπάσκετ".

Πάμε λοιπόν!

Περίοδος 1994-95

Χρώματα: 

μωβ- λευκό

Κατασκευαστής: 

Kronos (δημοφιλές brand της εποχής, έντυνε αρκετές ομάδες της Α1 όπως ΓΣ Περιστερίου, ΑΕΚ κλπ.).

Η ομάδα ξεκινάει με έδρα το κλειστό της σχολής Αναβρύτων στο Μαρούσι, το οποίο ήταν ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Απίστευτο κρύο και δάπεδο με πλαστικά πλακάκια που ξεκόλλαγαν, αλλά και τεράστια όρεξη για μπάσκετ. Η ομάδα είναι αγωνιστικά αλλού, οι 30άρες και οι 40άρες πέφτουν βροχή, η δίψα όμως για το μπάσκετ δε σβήνει. Η σεζόν κλείνει με 0 νίκες αλλά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Να σημειώσουμε την παρουσία 2μετρου σέντερ (Νέστορα αν το διαβάζεις να είσαι καλά), με ροπή προς τα τρίποντα (άστοχα εννοείται).

Να εξηγήσουμε επίσης την επιλογή των χρωμάτων της εμφάνισης: έχοντας αργήσει, πήραμε ότι είχε ξεμείνει σε στοκ, και έτσι προέκυψε αυτός ο ασυνήθιστος συνδυασμός (προσωπικά δεν τον ξαναείδα στα επόμενα 18 χρόνια). Από τη μια πετύχαμε και μια καλή τιμή, από την άλλη λύσαμε και το πρόβλημα της έλλειψης 2ης εμφάνισης. Το χαμηλό budget ήταν πάντα ένα πρόβλημα...

 Περίοδος 1995-96

Χρώματα: 

κίτρινο- μαύρο

Κατασκευαστής: 

Asics (το default brand για το ελληνικό μπάσκετ της δεκαετίας του 80).

Οι μωβ- άσπρες εμφανίσεις μας έχουν αφήσει χρόνους και τα ΑΕΚτζίδικα φρονήματα της πλεοψηφίας καθιστούν μονόδρομο τη χρωματική επιλογή.

Συνεχίζουμε στο κλειστό των Αναβρύτων, που πάει από το κακό στο χειρότερο. 

Η ομάδα, όπως και την πρώτη σεζόν δεν έχει προπονητή και λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενη κολλεκτίβα (ένα χαρακτηριστικό που σε μεγάλο βαθμό διατηρείται μέχρι και σήμερα), έχει σημαντική βελτίωση, παλεύει κάποια παιχνίδια, και ένα απόγευμα, στο ανοιχτό γήπεδο πίσω από το κολυμβητήριο στο Γουδί, κάνει και την πρώτη της νίκη που πανηγυρίστηκε τρελλά!

Περίοδος 1996-97

Χρώματα: 

μαύρο- κίτρινο

Κατασκευαστής: 

Nike

Αποχωρήσεις παικτών αλλά και η ανάγκη για 2η εναλλακτική οδήγησαν στην επιλογή της συγκεκριμένης εμφάνισης, που θεωρώ ότι ήταν από τις καλύτερες που φορέσαμε.

Για πρώτη φορά εμφανίζεται το όνομα της εταιρίας στη φανέλα.

Η χρονιά κυλά περίπου όπως η προηγούμενη: πολλές ήττες, ελάχιστες νίκες (ένα ακόμη διαχρονικό χαρακτηριστικό μας...).

Παραμένουμε στο κλειστό των Αναβρύτων, που πλέον έχει γίνει επικίνδυνο, και αναπόφευκτα στο τέλος της περιόδου κλείνει για ανακατασκευή. Έτσι χάνουμε τη έδρα μας και τελικά δεν καταφέρνουμε να βρούμε μια άλλη εγκαίρως. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με αποχωρήσεις παικτών και άλλα γεγονότα ανωτέρας βίας μας οδηγούν, με βαριά καρδιά, στην αναστολή των αγωνιστικών μας δραστηριοτήτων. Έτσι κλείνει ο πρώτος κύκλος της ομάδας.

..........

Τα χρόνια περνάνε, και η παρέα συνεχίζει να παίζει μπάσκετ, έστω και σε μονά (ή έστω επιλεγμένα διπλά). Ο κορμός πλέον είναι στα 35+, κάποια περιττά κιλά και γκρίζες τρίχες έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Στον απόηχο του ολυμπιακού καλοκαιριού (που να ξέραμε τι μας περίμενε!) και της σχετικής καλής αθλητικής διάθεσης, πέφτει η ιδέα για το revival! Την Erial Music Basketball Team της νέας εποχής! Η ιδέα αγκαλιάζεται και πάλι με ενθουσιασμό και γρήγορα ρυθμίζονται τα οργανωτικά. Η σεζόν 2004-5 μας περιμένει για να αποδείξουμε ότι δε γερνάμε αλλά ωριμάζουμε μπασκετικά.  

    

Περίοδος 2004-5

Χρώματα: 

μαύρο- γκρι

Κατασκευαστής: 

Συνοικακή βιοτεχνία (το απόλυτο low budget story!).

Για ανεξήγητους λόγους (που μάλλον έχουν να κάνουν με τα απορρυπαντικά και το ύφασμα) κάθε εμφάνιση ξέβαφε πολύ και με διαφορετικό τρόπο. Έτσι στο τέλος της σεζόν φτάσαμε να έχουμε μια παραλλαγή από διάφορες αποχρώσεις του μαύρου και του γκρίζου στο γήπεδο.
Στις 9 Νοεμβρίου 2004 η νέα Erial Music παίζει το πρώτο παιχνίδι της νέας εποχής της με αντίπαλο τα ΕΛΤΑ στο ανοιχτό γήπεδο δίπλα στις γραμμές του τραίνου στο Ρουφ. Φυσιολογικά έρχεται και η πρώτη ήττα με 53-21. Έδρα μας πια είναι το κλειστό του Γέρακα. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο (συλλογικό κοουτσάρισμα) και προσπαθούμε να μπούμε ξανά σε αγωνιστικούς ρυθμούς. Η χρονιά κλείνει με μια μόνο νίκη (24 Μαρτίου 2005, 33-29 με την Proton Bank) αλλά δεν μας πτοεί καθόλου: στόχος επετεύχθη, είμαστε και πάλι στο μπασκετικό χάρτη. Προς το τέλος της χρονιάς μετακομίζουμε στο κλειστό του Ρουφ (λόγω budget, είπαμε, χρόνιο πρόβλημα...) όπου και θα φιλοξενηθούμε μέχρι την προηγούμενη σεζόν.
Στο τέλος της χρονιάς παίζουμε και στο 1ο τουρνουά ανεξάρτητων ομάδων ή "τουρνουά Λεβεντάκου" που θα γίνεται στη συνέχεια και για αρκετά χρόνια στο γήπεδο του Ρουφ.

Περίοδος 2005-6

Χρώματα: 

λευκό- μαύρο

Κατασκευαστής: 

Admiral.

Μια ιδιαίτερα όμορφη εμφάνιση, από έναν όχι και πολύ συνηθισμένο στα μπασκετικά κατασκευαστή. Για πρώτη φορά η εμφάνιση έχει μεγάλου μεγέθους λογότυπο της Erial αλλά και το όνομα του παίκτη στο πίσω μέρος της φανέλας, μια ιδέα που βλέπαμε τότε πολύ σπάνια στα εργασιακά πρωταθλήματα, και που πρόσθετε κάτι το διαφορετικό.

Η ομάδα κάνει μια κακή σεζόν, η οποία κλείνει με την παραδοσική πλέον συμμετοχή στο τουρνουά Λεβεντάκου.

Περίοδοι 2006-7, 2007-8, 2008-9, 2009-10

Χρώματα: 

κόκκινο- λευκό

Κατασκευαστής: 
Champion.

Ίσως η καλύτερη φανέλα που έχουμε φορέσει ποτέ και η οποία χρησιμοποιήθκε για τέσσερις περιόδους. Παραμένει το μεγάλο λογότυπο και το όνομα του παίκτη στο πίσω μέρος της φανέλας, ενώ η χρήση της για τόσο μεγάλο διάστημα αντικατοπτρίζει πλήρως την υψηλή ποιότητα κατασκευής.

Η χρονιά 2006-7 ξεκινά με αρκετά νέα και χωρίς κάποια από τα παλιά πρόσωπα. Οι ΑΕΚτζήδες πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση ενώ κυριαρχούν οι Ολυμπιακοί (οι Παναθηναϊκοί είμασταν πάντα "σπάνια ζώα" στον κόσμο της Erial). Έτσι έρχεται φυσιολογικά και η αλλαγή των χρωμάτων σε κόκκινο- λευκό. Η χρονιά είναι μέτρια αλλά κάτι φαίνεται να αλλάζει επί το ποιοτικότερον.

Η επόμενη χρονιά, 2007-8 είναι ίσως η καλύτερη όλων των εποχών, με την ομάδα να παλεύει για άνοδο στην Α1. Παρά τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο του κυπέλου από την Peugeot έρχονται πολλές νίκες (με Κατσέλη, Wurth, ΗΛΠΑΠ κλπ.). Για το τέλος έχουμε ακόμη ενα τουρνουά ανεξαρτήτων.

Η χρονιά 2008-9 συνοδεύεται από πολλούς, ευτυχώς όχι σοβαρούς τραυματισμούς, που όμως μας ανάγκασαν να παίζουμε μονίμως με μειωμένη σύνθεση. Έτσι, αναπόφευκτα, τα αποτελέσματα ήταν όχι καλά. Highlight της χρονιάς η εγκατάλειψη της λογικής του συλλογικού coaching και η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από το νυν coach (Γιώργο σου εύχομαι να ξεπεράσεις το Guy Roux που έμεινε 40 χρόνια στον πάγκο της Auxerre).

Η επόμενη χρονιά 2009-10 δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Η σύνθεση παραμένει σχεδόν σταθερή, αν και από τον αρχικό κορμό έχουν μείνει 2-3 άτομα.

Περίοδοι 2010-11, 2011-12

Χρώματα: 

κόκκινο- λευκό

Κατασκευαστής: 
Nike.

Τέσσερα χρόνια είναι πολλά ακόμη και για μια ποιοτική εμφάνιση και έτσι επιβάλλεται η αντικατάσταση της. Η παρέα παραμένει ερυθρόλευκων φρονημάτων κατά πλειοψηφία και έτσι διατηρούνται τα ίδια χρώματα. Πλέον το λογότυπο της Erial μικραίνει και ανεβαίνει στο στήθος ενώ εξαφανίζεται το όνομα του παίκτη (κακώς... αλλά και πάλι δεν υπήρχε budget). Παράλληλα προστίθεται ο 2ος χορηγός της ομάδας (NΩΣΙΣ). Η εμφάνιση είναι double face αλλά τα παιχνίδια που παίξαμε με τις λευκές στα δυο αυτά χρόνια μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.  

Γυρίζουμε και πάλι στο πατροπαράδοτο αγωνιστικό concept πολλές ήττες- λίγες νίκες ενώ δεν παίρνουμε πλέον μέρος στο τουρνουά Λεβεντάκου.

Αντίθετα το 2009-10 παίζουμε στο τουρνουά Γ.Σταμπουλίδη (και παίζουμε τελικό) ενώ το 2010-11 στο τουρνουά του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας.

Περίοδος 2012-13

Χρώματα: 

μαύρο- κόκκινο- λευκό

Κατασκευαστής: 
Caan.

Σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ καθιστούν αναγκαία την αλλαγή της εμφάνισης. Μετά από έξι σεζόν εγκαταλείπεται το κλασσικό κόκκινο- λευκό για χάρη του μαύρου (ασορτί με τη μέχρι τώρα φετινή αγωνιστική μας εικόνα...) με ολίγον κόκκινο- λευκό, για να θυμόμαστε και από που ερχόμαστε.

Η έδρα της ομάδας πλέον μεταφέρεται στα προπονητήρια του ΟΑΚΑ. 

Έτσι λοιπόν κύλησαν μπόλικες σεζόν. Από την αρχική παρέα του 1994, ο Πρόεδρος σταμάτησε προτελευταίος πέρυσι, και έτσι έχει μείνει πια μόνο ένας εν ενεργεία, που και αυτός εμφανίζεται αραιά και που. Πολύς κόσμος έφυγε και ήρθε. Παίξαμε σχεδόν σε όλα τα γήπεδα της Αττικής, με χιόνια και καύσωνες, με καλές και κακές ομάδες. Υπήρξαν παιχνίδια που είχαμε πλήρη δωδεκάδα και άλλα που ψάχναμε με αγωνία τον πέμπτο στο κινητό για να ξεκινήσουμε και να μη μηδενιστούμε. Με τους περισσότερους αντιπάλους φύγαμε αγκαλιά από το γήπεδο, με κάποιους όμως παίξαμε και ξύλο. Σίγουρα όμως κάναμε πάρα πολλούς νέους φίλους, ενώ μπορέσαμε και συνεχίσαμε και συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε όσο αντέχουν τα ταλαιπωρημένα γόνατα και η διαλυμένη μέση να κάνουμε την πλάκα μας και το μεράκι μας. Γιατί το ξέρεις, όταν φοράς το σορτσάκι και περνάς τη γραμμή του γηπέδου, ότι και να είσαι έξω από αυτή, γίνεσαι και πάλι το δωδεκάχρονο παιδάκι που έπαιζε με τους κολλητούς του μονό στο ανοιχτό της γειτονιάς του και είχε όλο τον κόσμο δικό του...

by GM/ Admin