Υποκλινόμαστε!

Υποκλινόμαστε στη μαγκιά και τη ψυχή των κοριτσιών, η 4η θέση με τα μπασκετικά δεδομένα ισοδυναμεί όχι με ένα αλλά με δυο χρυσά.

Καλή απόλαυση για το ταξίδι στο παγκόσμιο του χρόνου!

Γιάννης Α.

30 χρόνια πρωταθλητές... για πάντα πρωταθλητές της καρδιάς μας

Πέρασαν 30 χρόνια από τότε, και με αφορμή τη χρυσή επαίτειο αξίζει να ξεσκονίσουμε το αραχνιασμένο blog μας και μέσα από το κουβάρι των αναμνήσεών μας να ανασύρουμε το απίθανο και το ασύλληπτο που μας τύλιξε εκείνο το ζεστό Ιούνιο και μας ανέβασε στον 7ο μπασκετικό ουρανό.

Πολλά τα ωραία που έχουν γραφτεί για τότε, και επιτρέψτε να παραθέσω μερικά καλά:

• εδώ ο Μένιος Σακελλαρόπουλος απαντάει στο προαιώνιο ερώτημα: "που είναι η μπάλα" (του τελικού): http://www.sport24.gr/Columns/Fileris/menio-peta-moy-thn-mpala.3527309.html
• εδώ ο Θέμης Καίσαρης εξηγεί τι σημαίνει "μεγάλωσα με το Γκάλη": http://www.sport24.gr/Columns/themis-kaisaris/egw-megalwsa-me-ton-gkalh.4721548.html
• εδώ ο τελικός, για όποιον δεν τον έχει χορτάσει ακόμη: https://www.youtube.com/watch?v=nFqxgnaR5n8

Η Εθνική μπάσκετ λοιπόν έκανε το 1987 την υπέρβαση του αιώνα. Να σκεφτούμε ότι η απαρχή της περιόδου Πολίτη τη βρήκε το 1983 11η στους 12 στο Ευρομπάσκετ της Γαλλίας, με μια μεταβατική ομάδα με παλιούς της δεκαετίας του 70 (Κοκολάκη, Αλεξανδρή, Μάνθο Κατσούλη) αλλά και τη nouvelle vague που έλαμψε το 87(Σταυρόπουλο, Ανδρίτσο, Φασούλα και το 18χρονο Μιχάλη Ρωμανίδη). Και βέβαια, μια κατηγορία μόνοι τους οι Γκάλης και Γιαννάκης. Το 1985 στη Δυτική (ακόμη) Γερμανία δεν πήγαμε καν, μετά το τραγικό challenge round της Φιλανδίας, σε ένα Ευρωμπάσκετ που έμελλε να είναι το λυκόφως δυο χωρών- δεινοσαύρων του ευρωπαϊκού μπάσκετ στον τελικό (Σοβιετική Ένωση- Τσεχοσλοβακία του Στάνισλαβ Κρόπιλακ, αν είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ δεν θα ξέραμε το Larry Bird). To 1986 όμως στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας κάτι φάνηκε να αλλάζει. Η πρόκριση ήρθε με το ζόρι, με εκτός έδρας νίκη επί της αιωνίου αντιπάλου Γαλλίας 126- 130 στο Εκεντρεβίλ στην 3η παράταση. Στην Ισπανία λοιπόν όχι τόσο για η 10η θέση όσο η συνολική εμφάνιση (να θυμίσω μόνο το εναρκτήριο παιχνίδι με τον Παναμά) μας άφηναν ένα μικρό περιθώριο να ονειρευόμαστε (και έλειπε και ο Φασούλας που κυνηγούσε το american dream εκείνο το καλοκαίρι).. Όχι ότι πιστεύαμε το χρυσό πριν το εναρκτήριο παιχνίδι με τη Ρουμανία για να είμαστε και ειλικρινείς αφού Σοβιετικοί, Γιουγκοσλάβοι και Ισπανοί έμοιαζαν αχτύπητοι αλλά ίσως με λίγο τύχη να μπαίναμε στην 8άδα..

Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει η ιστορία και γράφει με χρυσά γράμματα το έπος.

Να μεταφέρω κάποιες προσωπικές εμπειρίες:

• Η διοργάνωση έγινε σε ένα γήπεδο (ΣΕΦ). Για να βγει το πρόγραμμα οι αγώνες της Α΄φάσης άρχιζαν από τις 10 το πρωί, πραγματικό σκότωμα  για τους παίκτες. Επίσης οι πρωινοι αγώνες ήταν χωρίς εισιτήριο. Την κοπανάμε λοιπόν από τη σχολή και πάμε να δούμε Ολλανδία- Ισραήλ, σε ένα φοβερό παιχνίδι, μονομαχία δυο εξαιρετικών σέντερς, του Ολλανδού Ρικ Σμιτς (https://en.wikipedia.org/wiki/Rik_Smits) αργότερα για χρόνια κολώνα των Indiana Pacers και του "Ισραηλινού" Λαβόν Μέρσερ (https://en.wikipedia.org/wiki/LaVon_Mercer). Νικητές για την ιστορία 61-60 οι Ολλανδοί με πρώτο διαιτητή Κώστα Ρήγα.
• Μόλις τέλειωσε η διοργάνωση όλοι βρέθηκαν με μια μπάλα στα χέρια.Τα ανοικτά γήπεδα όπου κάποτε είμασταν εμείς κι εμείς πλημμύρισαν με κόσμο και έπρεπε να περιμένεις με τις ώρες για να βρεις σειρά.

Και βέβαια το όνειρο είχε και συνέχεια. Το χαμένο προολυμπιακό του Ρότερνταμ ήταν μια απλή παρένθεση για να ακολουθήσουν οι εποποιείες του 1989, του 2005, του 2006 και πολλά άλλα (κάποια εποχή είμασταν οι αιώνιοι τέταρτοι).

 

Δεν θα πώ άλλα, παρά μόνο thank for the memories guys.

Καλώ όλους σας να ποστάρετε και το δικό σας 1987, το πως ζήσατε δηλαδή και εσείς το ιερό καλοκαίρι του ελληνικού μπάσκετ.

Γιάννης Α.