Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Κάποιες σκέψεις...

Σίγουρα όλοι περιμέναμε κάτι καλύτερο.
Σίγουρα κλείναμε τα μάτια και ονειρευόμασταν στιγμές του 2006.
Σίγουρα η εικόνα της εθνικής μας στα φιλικά ήταν διαστημική, τουλάχιστον μέχρι την άτυχη στιγμή με τους Σέρβους.
Σίγουρα η 5η ή 6η συνεχής σφαλιάρα από ισπανικά χέρια πόνεσε.
Σίγουρα όλοι μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις για τη διαχείριση του roster αλλά και γενικά τις επιλογές του (τέως κατά τα φαινόμενα) κόουτς Γιόνας Κ.

Όμως, από την άλλη, έτσι είναι ο αθλητισμός και ειδικά το μπάσκετ. Η Λιθουανία το 2011 θα δείξει αν το φετινό ήταν απλά μια κακή παρένθεση (όπως όλοι ελπίζουμε) και όχι η αρχή της κατηφόρας προς το βάραθρο (βλέπε και πορεία Ιταλίας τα τελευταία 10 χρόνια).

Μια προσωπική αποτίμηση στιγμών και γεγονότων της ομάδας μας:

Πρώτα οι παίκτες:
4. Βουγιούκας: εκτός κλίματος, δε μπήκε μέσα στο τουρνουά. Έδειχνε μισοκοιμισμένος.
5. Μπορούσης: και αυτός το ίδιο εκτός κλίματος, ο τραυματισμός τον μετέτρεψε σε μοναδιάστατο σουτέρ 3πόντων ενώ είναι ο ψηλότερος παίκτης μας.
6. Ζήσης: σταθερή αξία.
7. Σπανούλης: έκανε καλό τουρνουά.
8. Καλάθης: πενιχρή προσφορά.
9. Φώτσης: λίγα σε σχέση με τις δυνατότητές του, επηρεάστηκε από την τιμωρία;
10. Πρίντεζης: δεν κατάλαβα γιατί τον πήραν στη 12άδα αφού δεν είχαν σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν.
11. Περπέρογλου: χειρότερα από την Πολωνία.
12. Τσαρτσαρής: θα μπορούσε να είναι το τουρνουά του, στα φιλικά έβγαλε μάτια, στα παιχνίδια του ομίλου πήγε καλά αλλά με την Ισπανία έπαιξε 4'.
13. Διαμαντίδης: αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά, ίσως  ο καλύτερος.
14. Καϊμακόγλου: τηρουμένων των αναλογιών εντυπωσίασε, πήρε την ευκαιρία από το μαλλιά και άξιζε περισσότερο χρόνο συμμετοχής.
15. Σόφο: μέτρια ως καλά, και αυτός φαίνεται να επηρεάστηκε από την τιμωρία, νομίζω όμως ότι δεν χρησιμοποιήθηκε και σωστά.

Αναπάντητα ερωτήματα:

Γιατί πήραμε ως 11ο και 12ο 2 ψηλούς που έπαιξαν ελάχιστα και όχι τουλάχιστον έναν σουτέρ (Βασιλειάδης); Άλλωστε και από τα φιλικά είχε διαφανεί η αδυναμία στο περιφερειακό σουτ. Υπάρχει ο αντίλογος του τραυματισμού του Μπουρούση (ναι αλλά αν είναι έτσι καλύτερα μην τον παίρνεις καθόλου), οι τιμωρίες που ανακοινώθηκαν τελευταία στιγμή (ναι αλλά αν είναι έτσι περίμενε και εσύ να ανακοινώσεις 12άδα όσο πιο αργά γίνεται). Να σημειώσουμε όμως την ένδεια σε κλασσικούς σουτέρ, παρόλο που πιστεύω ότι αν το δεις χωρίς προκαταλήψεις ίσως να υπήρχαν και άλλες λύσεις πέραν του Βασιλειάδη (και του Παππά), π.χ. Χαραλαμπίδης.

Γιατί βγάλαμε το παιχνίδι με την Ισπανία με μια πεντάδα (Διαμαντίδης 38', Ζήσης 35', Σπανούλης 36', Φώτσης 32', Σχορτσιανίτης 26', Μπουρούσης 18', Περπέργλου 8', Τσαρτσαρής 4', Καλάθης 3'); Άγνωστο, και ίσως ήταν αυτό που μας στοίχισε. Γιατί σαφώς ο Μπουρούσης δεν τράβηξε, αλλά τι περιμένεις να δεις από έναν παίκτη σε 3' ή 4' συμμετοχής; Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν αναλώσιμοι παίκτες πριν φτάσουμε στο καυτό φινάλε; Ενδεικτικά για τους Ισπανούς Ρούντι 29' Ναβάρο 25', Ρούμπιο 27', Μ.Γκασόλ 24' και οι άλλοι λιγότερο.

Γιατί είμασταν τόσο άστοχοι; ενδεικτικά και πάλι από το παιχνίδι με την Ισπανία, εμείς είχαμε 44% (7/16) στις βολές και οι Ισπανοί 63% (12/19) που και αυτό δεν ήταν σπουδαίο ποσοστό. Αντίστοιχα στα τρίποντα 30% (7/23) για εμάς (τραγικό) και 44% (10/18) για τους Ισπανούς (αποδεκτό). Αν σουτάραμε τα ποσοστά των Ισπανών θα είχαμε +3 πόντους από βολές και +9 από τρίποντα! Φυσικά με το αν  δεν κερδίζεις τίποτα αλλά λέμε τώρα... Προφανώς δεν είχαν δουλευτεί τόσο πολύ συστήματα σε οργανωμένη επίθεση.

Πάμε λοιπόν για τα επόμενα (σε ένα χρόνο περίπου), ήδη χωρίς Παπαλουκά, χωρίς Διαμαντίδη, ίσως χωρίς Τσαρτσαρή και ποιός ξέρει τι ακολουθεί... Ίσως με Κουφό (αν και η καρριέρα του δεν είναι και στα καλύτερά της), μπορεί με κάποιους από τους πρωταθλητές Νέων του 2009 και ποιός ξέρει τι άλλο (Μπατίστ;)...

Θα δούμε.

by GM/ Admin

Αντί επιλόγου

«Είμαι μόνος στο μπάνιο. Μόνος στα αποδυτήρια, καθισμένος σε εκείνον τον πάγκο, κάτω από εκείνες τις κρεμάστρες, με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω από τη μέση μου και πάνω από τα πόδια μου που είναι μελανιασμένα και πονάνε. Συνέχισε να αγωνίζεσαι, γράφει πάνω από την πόρτα, πάνω από την έξοδο.»

Ντέιβιντ Πις, Καταραμένη Ομάδα*

*Το βιβλίο του Ντέιβιντ Πις Καταραμένη Ομάδα πραγματεύεται τις 44 ημέρες…! της

θητείας του Μπράιαν Κλαφ στην Leeds United, εξ’ου και ο πρωτότυπος τίτλος “Damned United”.

by Coach G.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Μονοπάτια της Ασίας

Τελικά μου έπεσε βαρύ το κεμπάμπ το χτεσινό, για αυτό και σήμερα γιόρτασα με ψάρι τη νίκη της Εθνικής επί της ακτής Ελεφαντοστού.

Από τόπο μακρινό και άγνωστο ήρθαν οι αντίπαλοι μας. Στο μυαλό μου έρχεται ένα δροσερό ηλιοβασίλεμα, μωβ ουρανός και στην πλάτη μου η ανεξερεύνητη ήπειρος. Κάπως έτσι θα το είδαν μάλλον και οι διεθνείς και ρίξανε κοντά μια 40άρα στους συμπαθείς Αφρικανούς. Για να πω την αμαρτία μου, 2’30” παρακολούθησα, φαντάζομαι όμως πως η Εθνική έδειξε σοβαρότητα και χαρακτήρα. Εύγε λοιπόν! Επίσης δεν ξέρω πως αντιμετωπίσαμε τη ζώνη αυτή τη φορά, με pressing, τρίποντα, από χαμηλά, ή όπως σκέφτηκε τέλος πάντων ο coach Καζλάουσκας, σίγουρα όμως το τελικό σκορ λέει ότι την αντιμετωπίσαμε πετυχημένα. Εκτός αν οι αντίπαλοι δεν παίξανε ζώνη….! Λέτε να πρωτοτύπησε ο coach των Αφρικανών? Κοιτώντας τα κιτάπια μου βλέπω ότι είναι Ελβετός! Αυτό είναι παγκοσμιοποίηση! Εύγε στους Αφρικανούς και εύγε και στον Ελβετό φίλο μας, που γαλουχήθηκε με τις επιτυχίες της…Πιγί, τη θυμάστε? Διασταυρωνόταν κάποτε με τον Άρη στην Ευρωλίγκα των ‘80s, κάτι παιχνίδια με σκορ 120 βάλε – 90 πάρε, ευκαιρία να αντιγράψω από τον BD Foxmoor:

«Τώρα που φεύγεις αιώνα μοιάζεις πολύ με το φευγιό μου θα σε κάνω δυο λόγια να σε χαρίσω στο γιό μου

Θα το κάνω παραμύθι να μοιάζει για να το πάρει καλά μπορεί και να τον νοιάζει

…….άντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη».

Με όποια μπάλα κι αν θέλετε πάντως, τον πλησιάζουμε το στόχο μας που είναι η Πόλη, τελική φάση στο Βόσπορο! Μη βιαζόμαστε όμως, πρώτα να ξεμπερδέψουμε από Ασία πλευρά, γιατί αυτό, όσο ψάρι κι να φάμε, δεν είναι τόσο εύκολο. Άκουσα ότι υπάρχουν εύκολα και δύσβατα μονοπάτια για να φύγεις από την Ασία. Και εμείς είμαστε λέει αυτοί που πρέπει να διαλέξουν. Ο δρόμος της αρετής (και της τόλμης) είναι σπαρμένος με εμπόδια, Ταυρομάχοι και …Ινδιάνοι μας κλείνουν το πέρασμα. Ο έτερος ο δρόμος, ο…πονηρός, δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει, Γαλλία, Αργεντινή ή και Σερβία ακόμη? πήραν φωτιά τα κομπιουτεράκια και το κεφάλι μου μαζί…Κλείνω λίγο τα μάτια….καλοκαίρι ’94 αξημέρωτα, ο Σιγάλας στη βολή σημαδεύει ταμπλό και βρίσκει διχτάκι ο άτιμος!, αλλά τελικά μας βγαίνει σε καλό…ο Ντε Κολό πέρυσι ζηλεύει κάτι από τη δόξα του Γιώργου, ευστοχεί, η χαρμολύπη αλά γαλλικά και εμείς στα μετάλλια…ο coach Γιαννάκης όμως δεν ασχολείται με σενάρια, πάει με φόρα πάνω στην Αργεντινή στην Ολυμπιάδα μας, ο Αλβέρτης αστοχεί στην εκπνοή και εμείς χειροκροτάμε στο ΟΑΚΑ, Εύγε!

Ψηφίζω, ασυζητητί, αρετή και τόλμη και πέφτω για ύπνο. Ονειρεύομαι τη θάλασσα απέναντι και τα γλυκά της Πόλης.

Καλή συνέχεια!

by Coach G.

Συνολικές προβολές σελίδας