Μονοπάτια της Ασίας

Τελικά μου έπεσε βαρύ το κεμπάμπ το χτεσινό, για αυτό και σήμερα γιόρτασα με ψάρι τη νίκη της Εθνικής επί της ακτής Ελεφαντοστού.

Από τόπο μακρινό και άγνωστο ήρθαν οι αντίπαλοι μας. Στο μυαλό μου έρχεται ένα δροσερό ηλιοβασίλεμα, μωβ ουρανός και στην πλάτη μου η ανεξερεύνητη ήπειρος. Κάπως έτσι θα το είδαν μάλλον και οι διεθνείς και ρίξανε κοντά μια 40άρα στους συμπαθείς Αφρικανούς. Για να πω την αμαρτία μου, 2’30” παρακολούθησα, φαντάζομαι όμως πως η Εθνική έδειξε σοβαρότητα και χαρακτήρα. Εύγε λοιπόν! Επίσης δεν ξέρω πως αντιμετωπίσαμε τη ζώνη αυτή τη φορά, με pressing, τρίποντα, από χαμηλά, ή όπως σκέφτηκε τέλος πάντων ο coach Καζλάουσκας, σίγουρα όμως το τελικό σκορ λέει ότι την αντιμετωπίσαμε πετυχημένα. Εκτός αν οι αντίπαλοι δεν παίξανε ζώνη….! Λέτε να πρωτοτύπησε ο coach των Αφρικανών? Κοιτώντας τα κιτάπια μου βλέπω ότι είναι Ελβετός! Αυτό είναι παγκοσμιοποίηση! Εύγε στους Αφρικανούς και εύγε και στον Ελβετό φίλο μας, που γαλουχήθηκε με τις επιτυχίες της…Πιγί, τη θυμάστε? Διασταυρωνόταν κάποτε με τον Άρη στην Ευρωλίγκα των ‘80s, κάτι παιχνίδια με σκορ 120 βάλε – 90 πάρε, ευκαιρία να αντιγράψω από τον BD Foxmoor:

«Τώρα που φεύγεις αιώνα μοιάζεις πολύ με το φευγιό μου θα σε κάνω δυο λόγια να σε χαρίσω στο γιό μου

Θα το κάνω παραμύθι να μοιάζει για να το πάρει καλά μπορεί και να τον νοιάζει

…….άντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη».

Με όποια μπάλα κι αν θέλετε πάντως, τον πλησιάζουμε το στόχο μας που είναι η Πόλη, τελική φάση στο Βόσπορο! Μη βιαζόμαστε όμως, πρώτα να ξεμπερδέψουμε από Ασία πλευρά, γιατί αυτό, όσο ψάρι κι να φάμε, δεν είναι τόσο εύκολο. Άκουσα ότι υπάρχουν εύκολα και δύσβατα μονοπάτια για να φύγεις από την Ασία. Και εμείς είμαστε λέει αυτοί που πρέπει να διαλέξουν. Ο δρόμος της αρετής (και της τόλμης) είναι σπαρμένος με εμπόδια, Ταυρομάχοι και …Ινδιάνοι μας κλείνουν το πέρασμα. Ο έτερος ο δρόμος, ο…πονηρός, δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει, Γαλλία, Αργεντινή ή και Σερβία ακόμη? πήραν φωτιά τα κομπιουτεράκια και το κεφάλι μου μαζί…Κλείνω λίγο τα μάτια….καλοκαίρι ’94 αξημέρωτα, ο Σιγάλας στη βολή σημαδεύει ταμπλό και βρίσκει διχτάκι ο άτιμος!, αλλά τελικά μας βγαίνει σε καλό…ο Ντε Κολό πέρυσι ζηλεύει κάτι από τη δόξα του Γιώργου, ευστοχεί, η χαρμολύπη αλά γαλλικά και εμείς στα μετάλλια…ο coach Γιαννάκης όμως δεν ασχολείται με σενάρια, πάει με φόρα πάνω στην Αργεντινή στην Ολυμπιάδα μας, ο Αλβέρτης αστοχεί στην εκπνοή και εμείς χειροκροτάμε στο ΟΑΚΑ, Εύγε!

Ψηφίζω, ασυζητητί, αρετή και τόλμη και πέφτω για ύπνο. Ονειρεύομαι τη θάλασσα απέναντι και τα γλυκά της Πόλης.

Καλή συνέχεια!

by Coach G.