Δύο χρόνια μετά το ταξίδι μας στην Ελβετία, δώσαμε το παρόν
σε άλλη μια μεγάλη διοργάνωση.
Από που να ξεκινήσει κανείς, τρομερή ατμόσφαιρα,
γεμάτο γήπεδο και παίκτες μεγαθήρια, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του Γκασόλ που
δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης. Μετά το κρεσέντο του Ντιρκ, και τη
συγκινητική αποχώρηση?, ο Πάου έκανε τα πάντα στο γήπεδο. Οι Γάλλοι θέλανε πολύ
το μετάλλιο, σε ένα παιχνίδι πάντως που και οι Σέρβοι το παλέψανε, ενω η
διαιτησία στην αρχή έδειξε σαφή προτίμηση. Το κοινό αποθέωσε τους Γάλλους, πήγε
όμως και στον τελικό. Η σαφή του προτίμηση υπέρ των λιθουανών, θύμισε μέρες
Ευρωμπάσκετ '95, και το Λιέτουβα Λιέτουβα των Ελληνων φιλάθλων τότε. Και αν το
'95 ήταν μια μάχη...κοντών (Τζόρτζεβιτς vs Μαρτσουλιόνις), φέτος είχαμε το
Ευρωμπάσκετ των ψηλών. Η δύναμη του Βαλαντσιούνας δεν μπόρεσε να αντισταθεί
απέναντ στο ταλέντο του Πάου, παρά τις φιλοτιμες προσπάθειες των Καλνιέτις,
Ματσιούλις και Σεϊμπούτις. Ναι, καλά διαβάσατε, όπως και αξίζει μια μνεία στον
...Υπνάουσκας (για τον Ελληνικό μπασκετικό κόσμο), ο οποίος όμως παρουσίασε μια
πολλή μαχητική και καλή Λιθουανία. Και πως τον είπατε τον προπονητή πρωταθλητή
Ευρώπης? Σέρτζιο Σκαριόλο...ποιος? Ναι, αυτός.
Πολύ ενδιαφέροντα όμως ήταν και όσα είδαμε το βράδυ, στο
εστιατόριο Chicoree και τις γειτονικές του μπρασερί, άγρυπνες ελέω τη
διοργάνωσης και των φιλάθλων που τις κατακλύζανε μέχρι πολύ αργά. Η
αποθέωση ολόκληρης της αποστολής των Λιθουανών, όταν κατέβηκε μετά τον τελικό
για φαγητό ήταν ιδιαίτερη και πολύ συγκινητική. Μοναδική και ηγετική η μορφή
του Αρβίντας, για αυτά όμως θα πούμε σε άλλο post.
Κρίμα που δεν ήταν και η Εθνική μας εκεί, όμως έχουμε ένα
καλό λόγο για τη φετινή προσπάθεια και ελπίζουμε του χρόνου να είναι τα παιδιά
στο Ρίο, και αν θέλετε τη γνώμη μας, να στηρίξουμε το Φώτη και το προπονητικό
team. Η διάκριση δεν είναι εύκολο πράγμα, και όπως είπε ο Τζόρτζεβιτς
"πρώτη φορά σαν φαβορί φτάσαμε τόσο μακριά".
Αυτά τα ολίγα, και για την ώρα στη διάθεση σας και
μερικές φωτό.
G.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου