Άλλη αντιμετώπιση περιμέναμε από τους συναθλητές μας
εργαζόμενους του Ερυθρού Σταυρό. Ένεκα της ιδιότητας τους και της εμπειρίας
τους, περιμέναμε να καταλάβουν ότι πρώτες βοήθειες χρειαζόμασταν και όχι pressing και
τρέξιμο στον αιφνιδιασμό.
Η διαφορά λοιπόν στις αθλητικές ικανότητες μέτρησε, και το
τελικό 47-55 είναι αρκετά τιμητικό για εμάς, καθώς στο τέλος καταφέραμε να
φέρουμε τη διαφορά σε αξιοπρεπή επίπεδα. Αν είχε 5’ ακόμα? Μπορεί, μπορεί όμως
και όχι, καθώς ο αντίπαλος coach
(Άλεξ), μόλις είδε τη διαφορά να ψαλιδίζεται, επανέφερε τους παίκτες που κάνανε
τη διαφορά στο παρκέ (ειδικά το νο 10 ήταν για άλλη διοργάνωση).
Εμείς παλέψαμε, τρέξαμε, αλλά όσο ανέβαινε η πίεση στη μπάλα
δεν καταφέρναμε να πλησιάσουμε με μέθοδο το καλάθι. Ο Θόδωρας ξύπνησε στο
β΄μέρος, Λάλος πολύ καλός, ο Μπάμπης πάλεψε, Τάκης εύστοχος, αλλά είπαμε, η
μπάλα πήγαινε σε θέση απειλής μετά από περιπέτειες.
Ο ref μάλλον αδικεί τον εαυτό του, όχι τόσο για τα σφυρίγματα του
αλλά διδακτικός μέχρι παρεξηγήσεως, υπερέβαλλε θέλοντας να μας κάνει να
καταλάβουμε ότι είναι ο άρχων του παιχνιδιού…
Ραντεβού τα Χριστούγεννα για εμένα, οι υπόλοιποι συμπαίκτες
και αντίπαλοι χαρείτε το παιχνίδι (τώρα που το πληρώνουμε χάρις στην ομοσπονδία
και λίγο ακριβότερα…).
by ex- Coach G.
